De laatste dagen Rio de Janeiro en terug naar huis

Vrijdag 26 juli 2013:
Het was weer eens raak vannacht met muziek. De muziek duurde tot 6 uur 's ochtends, maar met oordopjes in was het te doen. 
Als we wakker worden hangen er voortdurend een drietal helicopters in de buurt van onze Pousada in de lucht. Het zal vast met het bezoek van de Paus te maken hebben.
's Ochtends spelen de kinderen in de Pousada. Ze knutselen een piratenverrekijker en een piratenvlag en gaan er daarna lekker mee spelen. Rond de middag gaan we de deur uit en lopen naar een kerkje op een heuvel, vlak bij onze Pousada in de wijk Gloria, die geroemd wordt in de Lonely Planet. Het kerkje 'Igreja de Nossa Senhora da Glória do Outeiro' genaamd wordt beschouwd als een van de juwelen van koloniale architectuur in Brazilië en een van de meest karakteristieke monumenten. Het is een aardig kerkje vinden wij. Het is er druk met deelnemers van de Wereld Jongeren Dagen 2013. Er is een eettentje waar we wat eten bestellen. Bezoekers van de Wereld Jongeren Dagen 2013 die er ook wat eten, wenken ons om bij hen aan tafel plaats te nemen omdat ze toch bijna klaar zijn. Als ze vragen waar we vandaag komen, krijgt een van de begeleidsters het bijna te kwaad. Ze is helemaal opgewonden, want wij zijn een teken van God volgens haar. De groep noemt zich 'Apostolado da Efusao do Espirito Santo'. Ze vertellen dat ze een brief naar de Paus hebben geschreven en dat ze antwoord hebben gekregen van Bisschop Johannes de Jong uit Roermond. (Die naam krijgen we helder als ze ons de brief laten zien). Ze willen graag met deze bisschop praten over de brief en ze vragen of we weten waar hij is omdat wij uit Nederland komen. We zeggen het niet te weten. Ze geven ons een kaartje met een adres van een website en ze vragen ons hun brief met vragen die ook op hun website staat door te sturen naar de bisschop. We beloven ons best te doen. De mevrouw raakt maar niet uitgepraat over het teken van God. Voortdurend vraagt ze een jonger meisje haar teksten aan ons te vertalen.
We eten heerlijk vlees bij de kerk. Daarna lopen we naar beneden naar de wijk Gloria. Daar zien we een enorme mensenmassa achter dranghekken staan. We krijgen in de gaten dat de Paus binnen in het paleis moet zijn waar wij op uitkijken. Nadat we even wachten, horen we een enorm gejoel en gejuich. De Paus is uit het gebouw gekomen in een auto. Helaas kunnen wij hem niet zien. We zien nog wel allemaal nonnen op het bordes van het gebouw en we zien de Pausmobiel geparkeerd staan. Wat een happening en we waren er toch maar mooi bij!
Daarna lopen we door naar de wijk Santa Teresa. Dat blijkt nog een hele klim met een lange steile stenen trap omhoog. Wij vinden Santa Teresa niet zo interessant. We lopen er een rondje en drinken er wat. Op de terugweg kopen we brood, smeersel, een pakje soep en toetjes omdat we niet veel honger hebben. Vlak bij de supermarkt is een speeltuin waar we nog even met de kinderen naartoe gaan. Terwijl we op het bankje zitten te wachten trekt een hele stoet bezoekers van de WJD2013 door de speeltuin voorbij ons bankje, zingend en met vlaggen. We lopen naar huis en na de soep gaan de kinderen naar bed. Ik plaats 's avonds ruim 100 foto's die Marijn gemaakt heeft in een apart mapje op ons reisblog. Er zitten echt mooie foto's bij. Helaas zijn vooral de foto's binnen niet altijd scherp door de beperkte kwaliteit van de kindercamera van Marijn. Dan gaan we naar bed. Onze laatste nacht in Brazilie.

Zaterdag 27 juli 2013/zondag 28 juli 2013:
Na het ontbijt pakken Frank en ik alle tassen in. Fijn hoor, voor de allerlaatste keer de tassen inpakken. We hebben nu ook echt zin om naar huis te gaan. Het is mooi geweest.
Na het inpakken van de tassen lopen we naar het Folklore museum dat in onze wijk ligt. Helaas is het museum dicht. Daarom gaan we het park in van Palacio do Catete dat er meteen naast ligt. Het is een aardig park. Van een meisje krijgen Marijn en Joris nog brood zodat ze samen met haar de eenden en duiven kunnen voeren. Een andere mevrouw geeft hen nog mais om te voeren. Daar komen ontzettend veel duiven op af! Met het meisje lopen ze nog een paar rondjes door een gecreerde grot. In een hoek van het park blijkt een leuke speeltuin. De jongens vermaken zich er prima. Door het hek koop ik nog popcorn bij een stalletje op straat. Marijn en Joris vinden vooral een draaitoestel waarbij ze zichzelf ronddraaien met de voeten het allerleukst. Ze draaien zo hard en lang dat Joris er helemaal misselijk en spierwit uitkomt. Hij zegt dat hij moet overgeven, maar er komt toch niets. De misselijkheid trekt gelukkig weer snel weg. 
We gaan op zoek naar een lunchplek. We kiezen ''The big Nectar". Frank en de kinderen zoeken buiten vast een plekje aan een tafel naast een grote groep deelnemers van de Wereld Jongeren Dagen, terwijl ik het eten ga bestellen. Ik sta een tijd aan de toonbank te wachten, maar wordt niet geholpen. Dan zie ik mensen met een bonnetje, dus ik vermoed dat ik eerst moet bestellen bij een kassa. Ik kijk om me heen en zie nu aan de rand van de winkel een kassa. Ik ga in de rij bij de kassa staan en plaats mijn bestelling. Als ik vraag of ik met een bankpas kan betalen, wijst ze me terug naar de toonbank. Daar staat een behoorlijke rij te wachten bij een meisje met een pinapparaat. Uiteindelijk vraagt iemand me wat ik wil eten. Ik geef aan dat mijn bestelling al in de computer bij de kassa staat, maar ze geeft aan dat ik gewoon opnieuw moet bestellen. Zee schrijft mijn bestelling op en vervolgens kan ik het totaalbedrag afrekenen bij het meisje met het pinapparaat. Deze hele 'conversatie' verloopt in het Portugees. Dat valt niet mee. De pizza die ik voor mij, Joris en Marijn heb besteld is niet lang genoeg gebakken. Daarom ga ik er mee naar binnen met het verzoek het iets langer te bakken. Ik denk dat het meisje me begrijpt, want ze pakt de pizza aan. Vervolgens komt ze me de pizza ingepakt in een doggybag brengen. Nee, ze had me toch niet begrepen. We moeten er enorm om lachen. 
We lopen richting Praia Do Flamengo omdat Frank nog graag even op dat strand wil kijken. Daar komen we terecht in een enorme optocht van jongeren van de Wereld Jongeren Dagen. Ze lopen met vlaggen van hun eigen land en sjouwen met lunchpakketjes in dozen (hoe handig ...). We gaan door een gat in de wegafzetting tussen de deelnemers door naar het strand. Daar zitten ook allemaal jongeren op het strand. Er zijn ruim 1 miljoen deelnemers. Dus dat is erg veel. (P.S.: De foto's zijn te vinden in het mapje 'Rio de Janeiro'.) Daarna lopen we terug naar huis, want om 16.00 uur worden we door een taxi opgehaald die ons naar het Internationale vliegveld brengt. We gaan op advies van de eigenaresse van de Pousada extra vroeg omdat ze bang is voor wegafzettingen richting het vliegveld vanwege de Wereld Jongeren Dagen. Heel vroeg zijn we op het vliegveld, terwijl we pas om 21.15 uur vliegen. Als we wat willen eten, blijken er alleen een paar broodjes te krijgen te zijn. Ook zijn er maar een paar winkels. Het is een klein vliegveld met nauwelijks voorzieningen en dat voor de hoofdstad van Brazilie.
De vlucht gaat voorspoedig. Het slapen gaat wel minder. Marijn slaapt van ons vieren nog het beste. We landen om 14.00 lokale tijd uur in Frankfurt. Daar vertrekt ons vliegtuig weer om 16.45 uur, dus we hebben tijd voor eindelijk weer een lekker kopje cappuccino. Mmmmm. Met een skytrain gaan we naar de juiste terminal. De jongens vinden het geweldig: nu hebben ze ook nog in een skytrain gezeten. Bij de gate mogen we als eerste er doorheen omdat we Joris bij ons hebben. Dat is fijn, want nu hebben we zitplaatsen in de bus. De reis van Frankfurt naar Amsterdam duurt maar een uur en toch krijgen de kinderen kadootjes van de stewardessen net als de heenweg. Ze worden echt verwend in de vliegtuigen van Lufthansa.
Als we aankomen op Schiphol blijken opa Louis, oma Ineke, Monique, Martijn, Mette en Siem ons op te wachten, zwaaiend met vlaggetjes. Wat een verrassing! We drinken samen wat en kletsen even bij, dan gaan we richting de trein. De trein rijdt wegens werkzaamheden aan het spoor niet tussen Utrecht Centraal en Den Bosch. Omdat we geen zin hebben in de snelbus, rijden we om via Rotterdam Centraal. In de trein wil ik plaatsnemen naast een dame met een grote zonnebril op, zodat we met ons viertjes samen aan het gangpad zitten, verdeeld over twee vierzitsbanken. De mevrouw zegt tegen me: "Daar zijn ook nog plaatsen hoor." En ik laat me nog wegjagen ook! Heerlijk, wat een warm welkom terug ... Verderop zijn helemaal geen goede plekken voor ons vieren samen, dus we besluiten toch naast die aardige dame te gaan zitten, als er een man opstaat, waardoor we met z'n vieren echt bij elkaar kunnen zitten. Wat ontzettend lief van die meneer. In Rotterdam koop ik snel een paar frikandelbroodjes. Joris vindt het heerlijk: "Dat heb jij lekker gekocht mama!" We hoeven niet lang te wachten op de aansluitende trein. In Eindhoven nemen we een taxi en dan zijn we om 22.00 uur THUIS! De kinderen beginnen meteen te spelen met hun treinrails en willen om 23.00 uur nog echt niet naar bed. Veel te laat liggen we allemaal op bed en de volgende dag worden we door het tijdsverschil om 12.30 uur bruut uit bed gebeld door de telefoon.
Als ik vraag aan Marijn hoe hij het vindt om weer thuis te zijn, zegt hij: "Het is fijn om weer thuis te zijn, maar ook jammer." En zo is het precies.

We hebben een hele mooie reis gehad. We  hebben ontzettend veel gezien: ruige natuur, lieve mensen, exotische dieren en planten en mooie koloniale panden. Maar ook armoede, viezigheid, rotzooi en slordigheid. Het was een geweldige belevenis om deze reis met z'n vieren te maken: twee maanden lang onafgebroken 24 uur per dag bij elkaar zijn en van alles samen meemaken. De kinderen zijn letterlijk en figuurlijk gegroeid. En wat was het leuk dat zoveel mensen ons reisblog volgden en met ons meeleefden. Iedereen bedankt daarvoor!