Van Ilha de Boipeba naar Rio de Janeiro en bezoek Pão de Açúcar

Vrijdag 19 juli 2013:
He bah, het regent. We gaan pas om 12 uur met een snelle boot terug naar Valenca. Zo kunnen we de ochtend lekker rustig aan doen. Het is tenslotte vakantie. Marijn vindt het erg spannend om weer in een snelle boot te gaan, maar op de rivier is het veel rustiger, dus de reis verloopt voorspoedig en Marijn vindt het zelfs leuk. In een uur zijn we er. Hadden we dat ook maar de heenweg gedaan i.p.v. de langzame boot die er 4 uur over deed. We nemen direct een taxi naar het busstation en daar kunnen we een bus nemen die 10 minuten later vertrekt naar Bom Despacho. Als we in Bom Despacho aankomen, kunnen we direct na het kopen van het kaartje op de veerboot naar Salvador, zodat we rond 17.00 uur al in Salvador zijn. Super! Dat ging voorspoedig. We worden heel hartelijk ontvangen in de Pousada waar we inmiddels -alles bij elkaar opgeteld - voor de 10-e maal gaan slapen.
We eten weer in het vertrouwde restaurantje om de hoek waar ze weer live muziek hebben omdat het vrijdag is. Blijkbaar is het een bekende artiest, want het is er hartstikke druk. We blijven niet al te lang, want de kinderen vallen om van de slaap.
's Avonds plaatst Frank weer foto's op het reisblog en ga ik op zoek naar een overnachtingsplaats in Ouro Preto. Bijna alles is vol. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Veel keuze hebben we dus niet. We nemen daarom een kamer een beetje verder van het oude centrum. Beter dat dan 20 km of nog verder bij Ouro Preto vandaan.

Zaterdag 20 juli 2013:
De dag begint met regen, maar het klaart gelukkig snel op. Overal, ook hier, merk je dat het in Europa nu vakantie is. Waar we een paar weken geleden nog alleen in de Pousada zaten, zit deze nu grotendeels vol. Het is druk bij het ontbijt. Daarom maken we snel plaats voor andere gasten. Na het inpakken van de tassen, lopen we de Pelourinho in. Daar kopen we nog wat souvenirs, zoals nog een zwembroek voor Frank, een ketting voor mij, en twee beschilderde tegeltjes. We drinken in een leuk barretje koffie met taart. De bediende vraagt of Joris een meisje of een jongen is, vanwege zijn lange haren! Ja, de jongens moeten naar de kapper .....
Op een andere plek met uitzicht op de haven drinken we een glaasje sap en we twijfelen over een kunstaankoop die we uiteindelijk niet doen. En dan moeten we zo snel mogelijk terug naar de Pousada want de taxi wacht om ons naar het vliegveld te brengen. We hebben weer de aardige taxichauffeur van eerder. Daar hadden we bij de Pousada speciaal om gevraagd. We geven hem ruim extra fooi voor alle hulp. Hij bedankt ons uitgebreid en wenst ons alle geluk en gezondheid toe voor de toekomst.
Op de luchthaven checken we zelf in bij een van de palen die alleen in het Portugees zijn. Het lukt. Knap he. Maar dan verschijnt onze vlucht maar niet op de borden en ook niet bij de incheckbalie. Er is niemand van de luchtvaartmaatschappij die we het kunnen vragen, dus we wachten een tijd en de kinderen vermaken zich met een spelletje. Als ik eindelijk iemand zie, blijkt dat we al lang hadden kunnen inchecken en er inderdaad iets fout is met de weergave op de borden. Fijn dat we het weten! Na het inchecken hebben we nog maar door al het wachten nog maar een half uur om te eten, terwijl we juist extra vroeg naar het vliegveld waren gegaan.
We eten snel een hamburger en dan moeten we al aan boord. Zoals overal krijgt Joris vertederende blikken toegeworpen en aaitjes over zijn bol. Als we uitstappen zegt de stewardess tegen hem "Bye Beautiful". Als de dames gaan zwaaien en kijken naar hem gaat hij vaak erg verlegen doen, waardoor de dames nog meer vertederd raken.
De vlucht verloopt voorspoedig en na twee uur vliegen zijn we rond 21.30 uur in Rio de Janeiro. Gelukkig is onze Pousada vlakbij de luchthaven voor Binnenlandse vluchten.   Als we aankomen bij de Pousada moeten we de metertaxi extra betalen omdat we bagage hebben. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt en dat zeggen we hem ook. Al helpt dat natuurlijk niet. Iaci van Pousada Barongarden heet ons "Welcome home" en zo voelt het ook wel een beetje. Hier zijn we namelijk onze reis begonnen. We leggen de kinderen op bed en vlak daarna is het voor ons ook tijd.

Zondag 21 juli 2013:
De kinderen zijn laat wakker. Als we de vensters opendoen is de tuinman al weer druk bezig met de tuin. Alle Pousadas hebben huishoudsters die het ontbijt klaarmaken en de kamers schoonmaken en een tuinman (indien nodig). Handig voor de eigenaren!
Na het ontbijt zoeken we uit hoe we morgen naar Ouro Preto moeten. Blijkt de busrit 7,5 uur te duren. Wij meenden dat het korter was. Hmmm. We proberen via internet de buskaartjes te kopen omdat het in Ouro Preto zo druk was met de hotelreserveringen. Tot onze frustratie loopt de site iedere keer vast als we willen betalen. We proberen het wel 10 keer waarbij we iedere keer alle gegevens moeten invoeren en dan geven we het op. We gaan morgenvroeg op tijd naar het busstation in de hoop dat er nog kaartjes zijn.
Toen we wakker werden scheen de zon, maar daarna betrok het snel. Inmiddels is het weer opgeklaard en besluiten we vandaag naar Pão de Açúcar (suikerbroodberg) te gaan. We lopen naar  een plek in Catete waar diverse bussen vertrekken. Zoals overal in Brazilie zien we onderweg mannen die samen domino spelen. Op het plein roept Marijn "He, een speeltuin." Als we gaan kijken blijkt het geen speeltuin, maar een openbare fitnessplek te zijn. 
We vragen bij een van de buschauffeurs na of een van de bussen naar Pão de Açúcar gaat. Hij geeft aan dat er geen bussen vertrekken naar Pão de Açúcar vanaf hier. Dan nemen we maar een taxi. Het is niet ver weg, dus de taxiritprijs valt wel mee. Het is gelukkig ook helemaal niet zo druk op Pão de Açúcar. Daar waren we wel bang voor omdat het zondag is. De kinderen vinden het geweldig om in de gondel te gaan. De eerste gondel gaat naar Morro da Urca. Van daaruit neem je de gondel naar Pão de Açúcar. De lengte van de gondels is in totaal 1400 meter. Pão de Açúcar is een 396 meter hoge bergtop en bevindt zich in de buurt Urca op een schiereiland bij de ingang van de Baai van Guanabara. De berg is een landmark van de stad Rio de Janeiro door zijn karakteristieke afgeronde kegelvorm, een inselberg. De berg is één van zeven zogenaamde morros van graniet die vanuit de Atlantische Oceaan oprijzen in de buurt van Rio de Janeiro. Als we boven op de berg zijn wachten we tot de zon op Cristo Redentor staat en deze uit de wolken is, zodat Frank wat mooie plaatjes kan schieten. (Noot: De foto's staan op ons reisblog in de map 'Rio de Janeiro'.) De kinderen vermaken zich met dinosaurusstempels. Ze ontdekken dat je ook met je vingers heel goed kan stempelen. 
We laten ons door een taxi terugbrengen naar Catete - de wijk waar wij verblijven - en doen boodschappen voor het avondeten. Terwijl Frank het eten klaarmaakt, maak ik een begin met het inpakken van de tassen. Na het eten pakken we de tassen verder in en gaan we, als de kinderen op bed liggen - nog lekker in de tuin zitten. Het is volle maan en een zwoele avond. Het buiten zitten had nog lekkerder kunnen zijn als de twee honden van de Pousada niet om ons heen hadden gezeten. Ze zitten voortdurend te snuffelen aan handen en voeten enzo. Daar houden we niet van. Eerst zetten we zelf een kopje koffie en dan nemen we een fris biertje met een zakje chips. Genieten.