Mariana

Woensdag 24 juli 2013:
Het weer is helemaal omgeslagen: veel frisser en helemaal bewolkt. Vandaag nemen we de dieseltrein (helaas geen stoomtrein vandaag) naar Mariana 18,7 kilometer bij Ouro Preto vandaan: Trem da Vale. Deze doet er een uur over. De mooi gerestaureerde treinwagons dateren van 1940. Als we op het station in Ouro Preto zijn worden we aangesproken door een man. Deze geemigreerde Nederlandse man blijkt al 25 jaar in Brazilie te wonen met vrouw en kinderen in een Nederlandse kolonie. Hij vertelt dat er zij op de terugweg naar Ouro Preto een goudmijn gaan bezoeken. Ondanks dat we al een kaartje voor de terugweg voor de trein hebben gekocht, besluiten we dit toch ook te gaan doen.
Het is een mooie treinrit door het ruige landschap. De kinderen vinden het prachtig. De leuningen van de banken kunnen omgeklapt worden zodat je ook met z'n vieren kunt zitten of altijd vooruit kunt reizen. Heel handig.
Als we in Mariana aankomen is daar een heel mooie speeltuin met hergebruikte onderdelen van oude treinen waar ze wippen etc. van gemaakt hebben, maar ook heel veel verschillende muziekinstrumenten. De kinderen leven er zich lekker uit.
Daarna lopen we een rondje in Mariana. Zoals Ouro Preto, wordt ook Mariana sterk bepaald door de Braziliaanse barok. Anders dan Ouro Preto is de stad met zijn ongeveer 50.000 inwoners minder toeristisch. Tussen de middag eten we er in een kilo-restaurant en wij niet alleen, want we komen er bijna onze hele treincoupe tegen. We kiezen voor het restaurant met name omdat ze er friet hebben volgens de platen en we de kinderen daarmee willen plezieren. Het is een zelfservice restaurant en de friet is nergens te bekennen, maar wel gegrilde worsten en daar maak je ze ook heel blij mee. Als we hebben opgeschept hebben we geen idee waar we onze borden moeten laten wegen. Ik spreek er iemand op aan en dan lukt het uiteindelijk toch. 
Na het eten lopen we naar de bussen. De bus naar de mijn komt er toevallig net aan en toevallig stappen de mensen van de Nederlandse kolonie ook in. Samen met hen bezoeken we de goudmijn 'Mina da Passagem'. De grootste te bezichtigen goudmijn ter wereld - zoals ze adverteren. Er is maar een klein stukje open voor bezichtiging. We gaan met een antiek karretje met (omklapbare) bankjes op rails via een kabel (lier) 315 meter naar beneden op een diepte van 120 meter: De kinderen vinden het erg spannend. Beneden krijgen we een korte rondleiding en zien we ook nog een heel helder natuurlijk meer en dat was het dan. Leuk om een keer mee te maken maar wel behoorlijk aan de prijs.
We lopen terug naar de weg en nemen de bus terug naar Ouro Preto. Daar drinken we Frank en ik Irish coffee en de kinderen nemen allebei thee. Als avondeten nemen we een medium pizza, want we hebben 's middags al goed gegeten in het kilo-restaurant. 
Terug in het hotel hebben we een mail van Decolar.com dat we een bepaald nummer moeten bellen van Decolar.com. Handig als je geen Portugees spreekt ... Een van de receptionisten biedt aan om Decolar.com voor ons te bellen. Hij krijgt te horen dat wij het geld teruggestort gaan krijgen. Dat is een goed bericht. 
Als we 's nachts in bed liggen worden we rond 1 uur wakker van een hoop herrie: vuurwerk, schreeuwen, zingen, joelen, harde muziek, toeteren. Echt oorverdovend. Blijkt Atlético Mineiro de Copa Libertadores gewonnen te hebben, het Zuid-Amerikaanse equivalent van de Champions League. Deze voetbalclub komt uit Belo Horizonte, de hoofdstad van de staat Minas Gerais. Ouro Preto hoort ook bij deze staat, dus alle inwoners van Ouro Preto zijn natuurlijk fan. Dat hebben wij weer! Als we naar buiten kijken zien we mensen met vlaggen zwaaien en auto's en scooters toeterend voorbijrijden. De straat waar wij aan slapen is de hoofdstraat van de plaats. Dus het feest is hier te doen. De herrie duurt tot 4 uur 's nachts. Zelfs met oordoppen in kunnen we er echt niet van slapen. Ook Joris ligt tot 4 uur wakker. Marijn slaapt er gewoon doorheen. Ongelofelijk. 

Donderdag 25 juli 2013:
Na een nacht met weinig slaap zitten we weer op tijd aan het ontbijt omdat we om 10 uur de bus terughebben naar Rio de Janeiro. Met Franks rug gaat het gelukkig alweer een stuk beter.
De bus zit veel voller dan maandag en de kinderen zitten daardoor bijna de hele reis bij ons op schoot 7,5 uur lang. Ze houden zich weer hartstikke goed. Het is de hele weg mistig, het regent veel en de ruiten zijn bijna de hele weg beslagen, dus er is niet veel te zien van het mooie landschap. Als we aankomen in Rio eten we eerst iets op het busstation, dat ons echt doet denken aan een vliegveld. Geen wonder trouwens met al die mensen die enorme afstanden in de bus afleggen in dit grote land. 7,5 uur is hier eigenlijk maar peanuts. 
's Avonds kunnen we weer zelf een kopje koffie zetten omdat we weer in Barongarden zitten. Lekker. Als we aankomen in Barongarden loopt de eigenaresse in een dikke trui met een bivakmuts op en de huishoudsters lopen te rillen en ze vinden het "muito frio" (heel koud). Ze zijn hier duidelijk niet zo veel gewend qua weer. Ik moet de huishoudsters iets vragen en kom aan de deur van hun kamertje. Dan zie ik dat de dames samen een klein kamertje delen waar net twee bedden oppassen! Niet te geloven.
We checken onze mail en hebben een mail van Decolar waarin ze melden dat ze het aan het uitzoeken zijn. De soap blijkt dus toch niet afgelopen te zijn. Via een vertaalsite maak ik een reactiemail met daarin de mail dat we een speciaal nummer moeten bellen en het antwoord dat de receptionist gisteren heeft gekregen. Ik meld er maar bij dat ik het heb vertaald met een vertaalcomputer, want de zinnen zullen vast niet helemaal lekker lopen in het Portugees. Ik ben benieuwd naar het antwoord. Daarna werk in het reisblog weer bij en plaatst Frank nieuwe foto's.