Aankomst in Salvador

Dinsdag 25 juni 2013:
Afgelopen nacht heeft het niet geregend en als we de tassen inpakken is het nog steeds droog. Maar de blijheid is van korte duur: tijdens het ontbijt begint het weer heel hard te regenen. De taxichauffeur met wie we deze rit twee dagen geleden al hadden afgesproken is bijna een half uur te vroeg. We gaan ruim op tijd op weg naar het vliegveld van Foz do Iguacu, nadat we de dames van de Pousada uitgebreid hebben bedankt voor al hun goede zorgen.
Onderweg moeten we eerst met de auto stoppen bij een loket voor een stempel in ons paspoort van de Argentijnse douane. Een eindje verderop moeten we er uit om papiertjes in te vullen bij de Braziliaanse douane en een stempel in ons paspoort te halen. Dat duurt allemaal erg lang. De taxichauffeur komt eens kijken waarom het zo lang duurt en geeft aan dat ze moeilijk doen en het over problemen hebben. Wij hebben geen idee wat er aan de hand is. Uiteindelijk krijgen we toch onze stempels en kunnen we door. Bij het vliegveld knuffelt onze chauffeur nog uitgebreid beide jongens en dan gaan we naar de incheckbalie. We hebben een tussenlanding in Sao Paulo. Ook daar regent het keihard. Het is er 17 graden. We moeten ons haasten voor onze aansluiting. Als we aankomen in Salvador is het inmiddels schemerig, maar wel lekker warm met 27 graden. We nemen op het vliegveld een van de taxi's net wat verder weg van het vliegveld: die zijn altijd goedkoper. De taxichauffeur is een echte wegpiraat. Ooh, wat ben ik blij als we heelhuids bij de Pousada zijn aangekomen. De Pousada is een koloniaal pand van 300 jaar oud. Echt ontzettend mooi. En de gastheer en -vrouw zijn erg aardig en behulpzaam. We mogen voor hetzelfde bedrag van een inpandige kamer verhuizen naar de kamer met balkon (en hangmat) en openslaande deuren. We zijn de enige gasten. Frank en ik slapen in een hemelbed. Voor mij de eerste keer. Frank denkt dat hij er vast al wel een keer in een geslapen heeft. Tja, verschil moet er wezen.

Woensdag 26 juni 2013:
Als ik de openslaande deuren naar het balkon openmaak schijnt de zon!!! Daarna komt wel weer bewolking en een enkel klein buitje, maar ook regelmatig de zon en het is lekker warm. We hebben ons ontbijt pas om 9.30 uur, zodat we lekker rustig aan kunnen doen. Een goed verzorgd ontbijt. Het voelt allemaal luxe aan, zeker als we naar buiten kijken en er mensen om ons heen het met heel wat minder moeten doen. Voor de lunch lopen we het oude centrum in, Pelourinho genaamd. Dit betekent schandpaal. Het is vernoemd naar de slaventijd waarbij slaven aan de schandpaal werden opgehangen. In dit deel zaten overal in de kelders van de grote koloniale panden de slaven. Het huis waar we nu in verblijven had in de kelder vroeger ook een schandpaal.
In de lunchroom waar we wat eten is het veel goedkoper dan we eerder gewend waren. Met de verse sappen hebben we even niet goed op het bord gekeken: in plaats van dat we denken vier glazen vers sap te krijgen, krijgen we twee liter vers sap voor omgerekend € 3,50. We doen ons best: het merendeel gaat op. Als we teruglopen naar de Pousada zegt Joris dat hij dorst heeft .....
's Middags gaat Joris nog een paar uurtjes slapen en Marijn TV kijken. Hij kan het allemaal niet verstaan, maar dat maakt 'm niets uit. 's Avonds eten we bij een Gambiaans restaurant. Het is heerlijk. Er zijn hier veel restaurants met Afrikaanse invloeden vanwege het grote aantal nazaten van de Afrikaanse slaven die hier wonen. De sfeer in Salvador is heel anders dan wat we eerder hebben meegemaakt: overal hoor je harde muziek en op straat zijn mensen aan het drinken, kletsen en dansen op onder ander de Forro. Toen we gisterenavond aankwamen was dat ook al het geval. In het restaurant waar we eten vragen we de naam van de band die we onder het eten voortdurend door het raam naar binnen horen schallen omdat het aanstekelijke muziek is. De ober schrijft het voor ons op: Aviões do Forró. Thuis aangekomen zoekt Frank, als de kinderen op bed liggen, het meteen op op Spotify op de Ipad en luisteren we er met z' n tweetjes nog naar.