De eerste dagen Ilha de Boipeba

Vrijdag 12 juli 2013:
Frank voelt zich weer wat beter en met Marijn gaat het gelukkig stukken beter na een nacht goed slapen. 
Dat viel niet mee in de kamer waar we hebben geslapen: zo ontzettend vochtig en klam. Het ruikt op de kamer ontzettend naar schimmel en vocht. Ook het ontbijt valt echt tegen, dus eigenlijk wil ik er het liefst zo snel mogelijk weg, ook al kunnen we nu de veel ruimere en betere kamer krijgen. De eigenaar/beheerder is hartstikke aardig, maar het pand bekoort me niet. We gaan kijken bij de andere Pousada die we bij de reservering ook overwogen hadden. Die is erg leuk: aan het strand, een huisje met patio, uitkijkend op de tuin. En het is er veel minder vochtig. Nu eerst terug naar de vorige Pousada, want volgens de voorwaarden kan de eigenaar ons de helft van de gereserveerde dagen in rekening brengen. Gelukkig doet hij dat niet. Hij biedt zelfs zijn excuses aan. 
We pakken onze spullen in en lopen naar de andere Pousada. Nadat we ons geinstalleerd hebben lunchen we bij een restaurant vlakbij op het strand. 
's Middags gaan de kinderen allebei slapen. Ze slapen een aantal uren. Daarna is het al weer etenstijd. We lopen om 19.00 uur naar het strand toe, maar daar is alles gesloten. Net als we naar het centrum willen lopen vraagt iemand van een restaurant of we willen eten. We geven aan dat we dat wel willen. We vragen of het restaurant open is maar daar geeft hij niet echt antwoord op. Als enige eten we op het strand. Als we rond 20.00 uur teruglopen heeft een ander restaurant/bar kaarsjes aangestoken op de tafels. Zouden we gewoon te vroeg zijn geweest?

Zaterdag 13 juli 2013:
De kinderen en Frank zijn ontzettend verkouden en zowel Frank als Marijn hadden afgelopen nacht weer wat koorts. Ikzelf was de hele nacht misselijk en had ontzettende last van mijn darmen. Op een gegeven moment moest ik rennen om op tijd op de WC te zijn en ook moest ik nog een beetje overgeven. Tot overmaat van ramp was er keiharde muziek (daar hebben ze gelukkig oordopjes voor uitgevonden!) en  voelden Frank en ik voortdurend beten in ons been terwijl we in bed lagen. We hebben dus erg slecht geslapen. 
Met iedereen gaat het na het slapen gelukkig wel weer een stuk beter, maar de onderbenen en voeten van Frank en mij zitten helemaal onder de bulten. De kinderen hebben gelukkig nergens last van. Frank denkt aan vlooien. Ah bah ..... en jeuken!!!! Om gek van te worden. We zeggen het tegen de eigenaresse van de Pousada, maar die zegt dat het absoluut geen vlooien kunnen zijn omdat de katten nooit op ons bed komen. Ze denkt dat het de kleine vliegjes zijn die aan het einde van de middag komen. Die kunnen natuurlijk steken, dat hebben we eerder gemerkt. Maar zo ontzettend veel bulten bij elkaar. We geloven er niets van. Ze belooft de kamer te spuiten, een elektrische muggenverjager in het stopcontact te doen en ons beddengoed te verschonen. Ook geeft ze voor onze huid nog schoonmaakazijn met alcohol en een creme dat we er daarna op kunnen doen. (Deze conversatie met haar doen we via Google Translate, waarbij de D op het toetsenbord niet werkt, zodat we die via het touchscreen moeten typen.)
Na het ontbijt lopen we eerst naar het centrum op zoek naar zonnemelk, een nieuwe bal en broodjes voor het op strand. Die bal valt nog helemaal niet mee. Uiteindelijk vinden we 1 winkeltje met een paar ballen. We drinken nog wat en eten lekkere chocoladecake en dan gaan we naar het strand. We besluiten nog een stuk verder te lopen om een betere schaduwplek te vinden. Dat betekent een stuk door de jungle. Tjonge, wat een tochtje. Het is nog een heel eind tot een volgend zandstrand over het zandpad door de jungle, waar het door de regenval soms erg modderig is. Het is een grote glibberpartij op onze slippers en de slippers van de kinderen blijven regelmatig in de modder steken. Eindelijk komen we bij een mooi verlaten strand. We gaan in het warme water en de kinderen spelen een tijdje op het strand. Omdat het weer een eind teruglopen is en het inmiddels behoorlijk is gaan waaien, lopen we weer het modderige stuk terug. 
's Avonds eten we iets in het centrum en worden we aangesproken door een man die voorstelt dat we morgen meegaan op zijn boot en dat we dan gaan snorkelen en nog een mooi strand bezoeken met natuurlijke 'zwembaden' (zo ver als wij begrijpen wat hij in het Portugees vertelt). Hij zegt ook dat het morgen mooi weer wordt en er meer meegaan waardoor het goedkoper is. We laten ons overhalen en zeggen toe mee te gaan.
's Avonds verdiepen we ons nog eens in onze beten en dan weten we 100% zeker dat het vlooienbeten zijn, wat de eigenaresse ook mag beweren. Op internet staat ook dat het ontzettend jeukende bulten zijn. Nou dat hebben we gemerkt.

Zondag 14 juli 2013:
Het schone beddengoed heeft geholpen! We zijn niet meer opnieuw gebeten, maar hebben vannacht ontzettend veel last gehad van de jeukende bulten. Gekmakend gewoon. Overdag hebben we weinig last. Ik vermoed door het zeewater. Ook was er vannacht weer harde muziek: dan maar weer de oordopjes in. De kinderen slapen gelukkig altijd door alle herrie heen.
Te laat komt de man met de boot ons ophalen. De tochten met de boten vertrekken recht voor onze Pousada. Erg makkelijk. Vervolgens zitten we nog een tijd op het strand te wachten omdat de andere passagiers nog moeten komen. Het is echt warm en Frank speelt een potje voetbal met de jongens. Uiteindelijk komen er drie van de zes opdagen en gaan we. De snorkels moeten we huren en helaas zijn er geen kindersnorkels. De ene snorkel past Marijn redelijk. Voor Joris is het echt te groot.
De kinderen vinden het echt leuk. We stoppen op een zandbank en de bestuurder noemt het een 'heel mooi verlaten eiland midden in de oceaan'. Uhhuh. De positieve stemming bij de jongens slaat snel om als het varen steeds ruiger gaat omdat het weer omslaat en de golven hoger worden. Bovendien vaart hij echt hard met z'n speedboot en slaan we soms hard op de golven. Op een gegeven moment vaart de bestuurder om een bui heen, maar krijgen we toch een regenbui en slaat water naar binnen. Het is echt niet leuk. Het is koud en alles wordt nat. Marijn is ontzettend bang. De gids stopt bij een eiland. Daar moeten we een stuk over het strand lopen en daarna pikt hij ons weer op. Ook niet echt interessant. Vervolgens varen we naar de natuurlijke 'zwembaden'. Het is er ondiep. We kunnen er gewoon staan. Daar mogen we snorkelen. Dat betekent eerst zwembandjes opblazen en kinderen en wij in het water en de duikbril op. Marijn durft toch niet en bij Joris lukt het door de grote bril echt niet. Frank en ik vinden het er echt leuk. We zien diverse vissen. Na een kwartier (!) snorkelen moeten we alweer naar de boot terug. We zijn teleurgesteld. Dan varen we naar een plaatsje San Sebastiao op het eiland. Een heel stuk wadend door het water komen we daar bij een restaurantje aan. Het is dan inmiddels 14.00 uur. We hebben het grootste deel van de dag tot nu toe op een speedboot doorgebracht. Het tocht er enorm, terwijl we al helemaal verkleumd waren. De kinderen zien beiden paars van de kou. We bestellen eten. Het duurt een hele tijd voor het komt. Na het eten proberen we nog een beetje buiten op te warmen in de zon. De kinderen vinden er nog wel ontzettend mooie grote schelpen. We spreken het meisje aan dat met ons meevaart. Zij spreekt best goed Engels. Ook zij vindt het echt geen leuke dag en heeft het ontzettend koud. Zij wil hierna ook graag meteen naar huis. Ze gaat bij het andere stel informeren. Die zouden sowieso niet meer mee terugvaren omdat ze afgezet worden op een ander eiland. Het meisje zegt tegen de gids dat we meteen naar huis willen. Op het programma stond nog oesters eten. Nou dat willen we best missen. De kinderen bij ons op schoot en met grote badhanddoeken om varen we terug. Gelukkig gaat de terugweg over de rivier, waardoor het water minder ruig is. Ooh, wat zijn we blij als we weer terug zijn. We nemen meteen een warme douche. 's Avonds bij het eten valt Marijn in het restaurant in slaap. Blijkt hij weer koorts te hebben. Ook Frank is opnieuw wat koortsig. Ik ben te moe om het reisblog bij te werken. Morgen weer een dag.