Nog meer Ilha Grande

Vrijdag 7 juni 2013:

We hebben overwogen om een tocht met een boot langs enkele stranden te doen, maar we besluiten voor de kinderen toch maar rustig aan te doen. De kinderen spelen 's ochtends in de speeltuin van de Pousada. 's Middags gaan we weer naar het strand Praia Preta.

Bij het strand zijn de ruines van Lazareto. Deze ruines zijn van een boerderij die eind 19e eeuw werd omgebouwd tot een quarantaine-kolonie voor Europese immigranten die massaal cholera meebrachten uit Europa. Dit duurde tot 1918. Van 1940 tot 1966 was het gebouw in gebruik als gevangenis voor zware gevangenen. Vanuit het strand kun je de ruines van buiten bekijken en zie je de kleine cellen nog.

Zaterdag 8 juni 2013:

Eigenlijk zouden we vandaag al vertrekken naar Paraty, maar omdat het eiland ons zo goed bevalt hadden we gisteren al besloten er een dag aan vast te plakken. Op de plattegrond staat een ander strand in de buurt, Praia da Feiticeira. We vragen het bij de eigenaar van de Pousada na. Hij vertelt dat het ongeveer anderhalf uur lopen is naar dat strand en dat het met kinderen wel te doen is. 

Vol goede moed gaan we op weg. De tocht blijkt toch wel een hele uitdaging: een uur lang een berg op wandelen en dan nog een half uur naar beneden en dat over glibberige paadjes met boomwortels en gaten in de jungle. Eigenlijk niet echt wat voor de kinderen.  Maar ze doen het zo goed. Ze lopen gewoon door zonder te klagen, terwijl het echt zwaar is en Marijn het grootste deel op zijn nieuwe Havaiana-slippers loopt. En dan worden we eindelijk beloond: de zee! Heel helder water en lekker warm. Het is niet zo'n groot strand. We kopen meteen kaartjes op het strand voor een boottocht terug naar Abraao. De kinderen vermaken zich opperbest. De angst voor het water is helemaal weg. Ze zwemmen in de zee en spelen op het strand. 

Als we met de boot terug willen gaan, kan ik onze portemonnaie niet vinden. Langer zoeken gaat niet, want we moeten terug. In de Pousada aangekomen kijken we nog een keer alles na, blijken we de portemonnaie toch nog te hebben. Alle stress voor niets.  

De eigenaar van de Pousada had ons 's ochtends bandjes gegeven voor een feest met gratis eten. De kinderen hebben wel oren naar een feest, dus we gaan een kijkje nemen. Het feest - met door iedereen meegebracht zelfgemaakt eten - blijkt pas om 21.00 uur te beginnen. Te lang om op te wachten, dus gaan we toch ergens op het strand eten, al vinden de kinderen dat wel erg jammer. Op het stuk strand waar we nu eten zijn tot grote opluchting van de kinderen geen honden.