Laatste dag São Paulo

Maandag 17 juni 2013:
Na het ontbijt kruipen de kinderen direct weer voor de TV in de lobby. De lobby is direct naast onze kamer. Wij gaan op zoek naar betaalbare vliegtickets voor een vlucht naar Foz do Iguacu. Via onze I-pad vinden we voor vertrek op woensdag geen goede vluchttijden behalve heel laat in de avond of heel vroeg in de ochtend. Op dinsdag is er wel een geschikte vlucht. Daarom besluiten we toch maar op dinsdag al te gaan vliegen. Helaas kunnen we dan niet naar Museu de Arte de Sao Paulo (MASP): het belangrijkste en grootste museum voor moderne kunst in Brazilie. Dit museum is op maandag gesloten. Het ligt op loopafstand van ons hotel.
Via de I-pad proberen we de vlucht te reserveren, maar dat lukt niet door de uitklapvelden. We besluiten op zoek te gaan naar een reisbureau om de tickets te boeken. Na moeilijke communicatie met behulp van google-translate, blijkt het reisbureau alleen maar duurdere tickets te kunnen aanbieden met minder gunstige vliegtijden. We gaan op zoek naar een internetcafe. Daar boeken we uiteindelijk zelf de tickets die we al eerder gevonden hadden.
Na een broodje is het al halverwege de middag. Met de metro bezoeken we Praca da Se. Marijn wil graag de kathedraal aan het plein bezichtigen. Het plein is het thuishonk voor veel zwervers. De kinderen hebben het niet in de gaten. Ze vragen alleen waarom een mevrouw zo gek tegen ons praat (een alcoholiste). Daarna bezoeken we de Japanse wijk en eten er sushi (lang niet zo goed als bij Kyoto in Eindhoven).
Sao Paulo is een enorm grote stad met vijfbaanswegen door de stad heen. Je ziet regelmatig een helicopter in de lucht. Dit is vaak van rijke Brazilianen die zich op deze manier verplaatsen. Wat ons opvalt is dat Sao Paulo minder schoon is als Rio de Janeiro. Wat ons ook opvalt is de vele dikke mensen overal waar we zijn geweest in Brazilie. Gert uit Paraty vertelde ons dat dit iets van de laatste 10 jaar is. Overal in de bussen en metro zie je stickers voor gereserveerde plekken voor zwangeren, gehandicapten, ouderen en obese mensen.
Als de kinderen op bed liggen gaan we op zoek naar een slaapplek voor onze volgende bestemming. Dat valt niet mee: of het is duur of het is vol. Uiteindelijk boeken we voor twee nachten een hotel in Foz do Iguacu en nog twee nachten in Puerto Iguazu (in Argentinie): onze duurste overnachtingsplekken tot nu toe.
Als de kinderen net op bed liggen horen we veel geschreeuw en gezang op straat. Er zijn protesten en de protestmars passeert ons hotel. Een van de gasten licht toe dat de mensen protesteren omdat er veel geld naar nieuwe voetbalstadions gaat i.p.v. gezondheidszorg etc.  Op TV worden de demonstraties continu live uitgezonden.