De laatste dagen Paraty

Donderdag 13 juni 2013:
Andre heeft voor het ontbijt pannenkoekjes van tapiocameel gemaakt. Tapiocameel wordt van cassave gemaakt. Erg smakelijk. De kinderen hebben het zo naar hun zin bij Gert, dat Joris zegt dat hij wel graag bij Gert wil blijven wonen. Als we zeggen dat we hem niet kunnen missen, dan wil hij toch wel met ons mee.
We zijn van plan vandaag naar een van de stranden van Trindade te gaan, maar het is bewolkt. Gert biedt aan dat we mee kunnen gaan naar Paraty. We besluiten dat te doen. Terwijl Gert gaat sporten en zingen, bezoeken wij in Paraty een Italiaanse ijssalon met Wifi zodat we ons reisblog weer bij kunnen werken, alle reacties van iedereen op ons reisblog weer kunnen lezen en wat mailtjes kunnen versturen.
In de ijssalon moet je eerst naar een mevrouw achter een kassa waar je je bestelling plaatst en betaalt. Van haar krijg je bonnetjes waarmee je je bestelling kan halen. Erg omslachtig en bureaucratisch. Die mevrouw zit veel van de tijd niets te doen. Deze werkwijze zie je in veel winkels terug. Bij de drogist bijvoorbeeld moet je eerst naar een balie waar al je spullen worden gescand en in de computer worden gezet. Daar krijg je een geplastificeerd kaartje met een nummer. Daar moet je mee naar een kassa waar nogmaals alles wordt gescand en waar je moet betalen. Aan de kassa's zijn ze overal erg traag.
Marijn en Joris willen in de ijssalon een ijsje. Het ijsje is enorm en het wordt een behoorlijke kliederpartij. Wij nemen een espresso met een stukje taart. Als we weggaan bij de ijssalon horen we voor het eerst Nederlands praten door toeristen sinds we vertrokken zijn uit Nederland.
We eten bij Gert en Andre thuis: courgette-bloemkoelsoep, nasi met gehaktballetjes in pindasaus. De pindasaus is helemaal zelf gemaakt van zelfgebrande pinda's. Erg lekker. Als toetje hebben we gebakken banaan met caramelsaus. Ook erg lekker.

Vrijdag 14 juni 2013:
Jaaaah, de zon schijnt vandaag. Eindelijk een mooie dag voor een van de stranden bij Trindade. Joris kan bij het ontbijt zijn ogen al niet openhouden en kruipt na het ontbijt weer terug in bed. Om 11.30 uur (!) maken we hem weer wakker om naar het strand te gaan, al willen de kinderen liever thuisblijven om te spelen!!! We lopen de berg af naar beneden. Dat is normaal zo'n 20 minuten, maar we blijven maar lopen en horen de weg, maar zien hem nog steeds niet. Dan komen we er achter dat we i.p.v. naar links ergens naar rechts zijn afgeslagen. In plaats van 20 minuten doen we er 40 minuten over om aan de weg te komen. De kinderen en ik wachten in een soort provisorisch bushokje zonder bustijden en Frank wacht aan de overkant van de weg om de bus aan te houden. Gert wist niet hoe laat de bussen rijden naar Trindade en gaf aan dat we maar gewoon moeten afwachten. Dus dat doen we. Na een half uur komt de juiste bus. Maar .... hij rijdt gewoon door ook al geeft Frank aan dat we meewillen en ik van de andere kant van de weg ook nog meewuif. De buschauffeur kijkt naar ons, maar stopt niet. We zijn verbouwereerd. De volgende bus komt hoogstwaarschijnlijk pas over een uur. Inmiddels is de zon verdwenen en is het grijs. We besluiten toch maar weer een half uur de berg op te lopen naar Vila Volta. De kinderen juichen, want nu hoeven ze niet haar het strand. Nu hebben we een van de mooiste stranden van Brazilie - volgens de reisgidsen - gemist ..... Tja, en morgen vertrekken we naar Sao Paulo. 
Als we terugkomen in de Pousada is Gert erg verbaasd dat de bus is doorgereden. Dat doen ze normaal nooit. Je kunt de bus in Brazilie overal tegenhouden, ook als er geen bushalte is.
Gert maakt dikke pannenkoeken voor ons als lunch. Om 17.00 uur zijn we klaar met lunchen! Dan mogen we mee naar het huis van Gert om met een beamer een aflevering van Pipi Langkous te kijken. De kinderen vinden het super. Inmiddels durven ze de kleine poesjes te aaien die in het huis van Gert zitten. Ja, de poesjes zijn leuk. Frank en ik vinden de geur van kattenpis en -poep wel minder.
Nadat de kinderen op bed liggen en wij de tassen hebben gepakt, kletsen we nog met Gert en drinken we onze laatste Caipirinha in Vila Volta.